Wij leven in een maatschappij, waarin we onze
aandacht focussen op wat we niet hebben. Een samenleving waarin elk
afwijkend gedrag van de steeds enger wordende norm, direct gelabeld
wordt met de naam van een “stoornis”. Gevolg is dat problemen
volop aandacht (energie) krijgen en groeien.
Kinderen zijn de spiegels van onze samenleving. Het groeiend aantal
diagnoses als "ADHD, PDD-NOS, ODD" en dergelijke spiegelt
mij hoe gestresst onze volwassen wereld is geworden en hoe afstandelijk
wij met elkaar omgaan. Is het te confronterend om dat aan onszelf
toe te geven en projecteren we het daarom (onbewust!) op onze kinderen?
"Kinderen die niet willen delen, zien misschien dat wij niet
eerlijk delen met de derde wereld? Kinderen die ruzie maken of agressief
zijn, zien misschien dat wij oorlogen voeren? Kinderen die geen rust
hebben, zien misschien dat volwassenen overvolle agenda's hebben?
Kinderen die afstandelijk zijn, zien misschien dat wij contact zoeken
via indirecte wegen als datingsites? Heeft de jeugd een drankprobleem,
of spiegelt zij ons misschien het drankprobleem van de hele samenleving?
Moeten we niet eerst zelf veranderen?
Laten we die voorbeeldfunctie voor onze kinderen gaan oppakken, te
beginnen bij mezelf! De aandacht gaan richten op het kind en onszelf,
zoals we zijn, met onze unieke kwaliteiten. Ik ben ervan overtuigd
dat als gevolg van die veranderende aandachtsfocus het zelfvertrouwen
van onze kinderen en onszelf in wisselwerking gaat groeien en dat
we dan een wereld creeren vanuit liefde.